Chcę się wyprowadzić z M-2.

Cześć. Co słychać? U mnie nic nowego, niestety. Widoków na nowe zajęcie brak (i niech się nie łudzę, że się pojawią), nuda ogólna...Co gorsza, na skutek ataku zniechęcenia do wszystkiego, a także do tego, co mnie tam znowu czeka, nie stawiłam się w wyznaczonym terminie w urzędzie pracy i najprawdopodobniej jestem już wykreślona. No cóż, nie miałam nerwów na te rzeczy. Dodatkowo nawysyłałam ostatnio CV w odpowiedzi na ogłoszenia i...nic.  Tzn. cisza, a w jednym przypadku nawet gorzej-automatyczny mail, że dziękują za udział w rekrutacji, ale nie przechodzę dalej. Ten mail był nawet gorszy niż milczenie, poczułam się, jakby mi ktoś napluł w twarz. Brak mi już siły na te podchody, czuję, że bez znajomości (żeby je jeszcze mieć...) nie mam szans.
Z innej półki: o matko, ja już siebie sama nudzę, ale za sprawą pewnych dat znów obsesyjnie myślę o dwóch bardzo dla mnie onegdaj ważnych panach M., którzy w przeciągu dwóch dni świętują swoje urodziny.

Jeden pan M. w piątek skończył już 41 lat. No cóż, czas leci. Mimo tego, że zniknął z mojego życia 10 lat temu (od tego czasu tylko raz, przypadkowo, się spotkaliśmy, plus miałam nieliczne wieści od osób trzecich, co tam u niego), no to jakoś trudno mi przestać myśleć. Zwłaszcza, kiedy przypomnę sobie pewne miłe akcje, które stały się udziałem tego pana, a które rozjaśniały moje ówcześnie nudne życie...On pewnie wiedział, że coś do niego czuję, choć zrobić z tym nic się nie dało. Nie było to pierwsze i nie było to ostatnie platoniczne uczucie z mojej strony. Sama się sobie dziwię, że jeszcze nie wyrzuciłam go z pamięci, zwłaszcza po akcji pt. spotkanie z ojcem w pociągu i pytanie, czy ja jeszcze chodzę do liceum (a byłam już dawno na studiach...). Ja rozumiem, chciał mnie odmłodzić:) Mimo wszystko zabolała mnie ta niewiedza.

Temu panu M.-z dedykacją ode mnie. On wiedziałby, dlaczego:

 

 

Drugi pan M. świętuje dziś. Mój rówieśnik, w podstawówce chodziliśmy razem do klasy. Moja pierwsza miłość, kurczę. No i-jak się okazało-pierwszy sportowiec, którego w swoim życiu obdarzyłam jakimś tam uczuciem...Miło wiedzieć, że jakoś tam mu się w życiu powiodło, że ma udaną rodzinę, odnosi sukcesy sportowe (olimpiada to jednak nie byle co-nawet jeśli nie odniosło się sukcesu, prawda?), robi to, co lubi, itp., itd. Chociaż on, skoro już nie ja. Z nim nie kojarzy mi się żadna konkretna piosenka, ale jeśli już, to...a, niech ma chłopak ode mnie. Kiczowate, ale oddaje istotę rzeczy.

 

 

Jeśli mam być najzupełniej szczera, to w życiu przeszła mi już ochota na cokolwiek. Nic mnie nie cieszy, nawet to, że za nieco ponad miesiąc zaczyna się sezon żużlowy. Zaczyna się w Anglii, a ja go sobie nie obejrzę, bo nawet tego los mi skąpi-ligę brytyjską cichaczem przeniesiono z kanału, który mam w swojej kablówce, do takiego, którego, cholerka, nie mam. Nawet to sprzysięgło się przeciw mnie. Jak żyć, panie premierze, jak żyć? I jak się wyprowadzić z mentalnego M-2, czyli przestać rozpamiętywać to, co było? Najłatwiej byłoby znaleźć sobie realny obiekt, ale...cóż. Nie da się. Macie jakieś recepty, zanim zeświruję na dobre?