Pod ścianę, wystąp!

Czuję się, jakbym była pod ścianą, jakby stał przede mną pluton egzekucyjny z wycelowaną bronią i tylko czekał na sygnał do strzału. Jeszcze tylko ostatnie słowo, ostatnia myśl i mnie nie bedzie...
Dobra, przyznam się Wam do czegoś. Kiedyś postanowiłam sobie, że jeśli do 25.roku życia nic się w moim życiu nie zmieni, popełnię samobójstwo. Teraz ten czas nadchodzi, faktycznie nic się nie dzieje, a ja mam coraz bardziej wszystkiego dosyć. Dosyć tego braku pracy, braku jakiegokolwiek zajęcia poza małymi obowiązkami w domu...Od nadmiaru wolnego czasu dostaję już na głowę. Dość mam też braku pieniędzy, tego, że nawet na kupno głupiej bluzki muszę czekać do urodzin, imienin, gwiazdki lub Bóg wie jakiej innej okazji, bo tylko wtedy mam trochę kasy na własny użytek. Tak, tak, wiem, są tacy, którzy by się ze mną zamienili, że pewnie jeszcze zatęsknię za tymi czasami, ale...Wiecie, jak to jest wstawać rano bez jakiejkolwiek nadziei? Bo tak to u mnie wygląda. Wstaję, z obowiązku coś jem, właściwie wszystko robię bez nadziei, bez zaangażowania, automatycznie. Prawie nic nie sprawia mi przyjemności. Już nawet wizja tego, że niedługo zaczyna się sezon żużlowy, mnie nie cieszy, a to niechybny znak, że nie jest ze mną dobrze.
Powoli dojrzewa we mnie decyzja do tego, by skontaktować się z kuzynem z UK i jednak błagać, żeby wziął mnie choć na trochę. Potrzebuję zmiany otoczenia, bo patrzenie na ciągle te same zapyziałe bloki mojego miasta i inne opuszczone przybytki oraz zmęczonych starych ludzi, bo młodzi powyjeżdżali, wpędza mnie w doła. Nie wiem tylko, jak to rozegrać z nim i z rodzicami, żeby było dobrze. Do niego i tak będę niebawem pisać, zbliżają się urodziny R. i samego kuzyna, trzeba wysłać życzenia. Pytanie tylko...Przecież nie powiem/nie napiszę: "Hej, wszystkiego najlepszego, mogę do Was przyjechać, bo w domu dostanę na łeb?"...Niestety, mam problemy w kontaktach międzyludzkich i często nie wiem, jak komunikować innym nawet proste sprawy. Jak to rozegrać, żeby uzyskać korzystny dla siebie rezultat? Bo wychodzi na to, że ja sama nie wiem.
Cały czas zastanawiam się też, jak rozegrać to z rodzicami, a raczej z matką. Ojcu już co nieco przebąkiwałam, jak zwykle zareagował oszczędnie, bo nie zwykł do takich rzeczy podchodzić emocjonalnie. Jego bardziej obchodzi 150 miliardów czy milionów zabranych z OFE, niż mój brak kasy, chęci do życia i nuda. Gorzej z matką. Ona uważa, że mam 15 lat i na wszystko czas...a tak nie jest. Mam 25 lat i na koncie prawie żadnego doświadczenia, a i to, które mam, na nic mi się nie przyda...Kiedy mam zacząć swoje samodzielne życie? Jak będę mieć 40 lat? Tak nie będzie, bo do tego czasu sto razy się już zabiję. Nie jestem też taka jak ona, że nie musi pracować, bo tyra na nią mąż. Ja męża sobie nie znajdę, więc sama muszę się o siebie zatroszczyć. Przyda się też przeciąć w końcu tę pępowinę z matką.
Proszę o rzeczowe, wnoszące coś do rzeczy porady. Miotania się i porad bez sensu mam już trochę dość. Z czymś sensownym odezwę się niebawem.