Truskawkowe imieniny, teatr i wąż

Wczoraj dzień, a przynajmniej popołudnie i wczesny wieczór, miałam bardzo ciekawe. Najpierw byłyśmy z mamuśką u ciotki, piątkowej solenizantki, która zaprosiła nas na imieninową kawę. Jak zawsze, było tak sobie. Rewelacji i tak się nie spodziewałam...A przy okazji stwierdziłam, że osoby mające imieniny czy inne okazje w czerwcu, nie muszą się zbytnio wysilać nad poczęstunkiem. Wystarczy, że "rzucą" na stół truskawki i gotowe...OK, truskawki są spoko, ale nie wtedy, gdy truskawki z galaretką i bitą śmietaną popija się koktajlem z tych samych owoców! Trochę to nudne. Mówi się jednak trudno, "darowanemu" przyjęciu w skład się nie zagląda:)
Prosto od ciotki szłam do teatru, już dawno umówiłam się z M. i D. Początkowo, gdy D. mi to zaproponowała, skrzywiłam się: "Teatr? I to jeszcze Fredro?! A fe, nuda!". Był to bowiem spektakl "Damy i huzary" na podstawie Fredry właśnie. Przypada 220. rocznica jego urodzin, a że nasz jedyny miejski teatr nosi jego imię, tak to musiało być. OK, poszliśmy. Pierwsze wrażenie? Przerazila mnie średnia wieku-plus minus 60 lat. No tak, młodszym raczej się nie chce, zresztą w naszym mieście chyba tylko emeryci są w stanie zapłacić 25 złotych za bilet i nie zbankrutować...Wrażenie drugie? Jak już byli jacyś młodsi ludzie, nie umieli się zachować. Nie zliczę dzwoniących komórek i piszczących SMS-ów. Jeden człowiek postanowi nawet odebrać dzwoniący telefon, dobrze, że miał choć cień przyzwoitości i wyszedł  sali. Ech...
Przedstawienie podobało mi się, choć okres wojen napoleońskich to nie jest akurat jakiś mój ulubiony czas w historii, a i intryga do najbardziej złożonych nie należała. Miło było obejrzeć jednak coś odmiennego od papki np. w kinie.
Przy okazji przekonałam się, że MY Z D. NIE MAMY ZA BARDZO O CZYM GADAĆ...No bo o czym tu? Nie byłam u nich wieki, wykręcając się szkołą, ale nasze drogi, choćby tematyczne, rozeszły się już dawno, dawno temu. Mówi się trudno.
To, co wczoraj, było dobre choćby dlatego, że nie siedziałam w domu, nie piusałam nudziarskiej pracy, która cudem rozmnożyła mi się do 72 stron bez przypisów i bibliografii, nie smęciłam odnośnie szkoły (żart, przestało mnie to ruszać) i tym podobne.
Dzisiaj w nocy miałam przerażający sen. Śniło mi się, że mamuśka, wiedząc o mojej miłości do tego gatunku jedzenia, zamówiła mi wielki karton musli. Otwieram ten karton, płatki były w nim luzem, bez opakowania itp., a w platkach...krył się wąż. Nie był długi, gruby itp., ale z moją fobią na tle węży...We śnie zaczęłam wrzeszczeć i uciekłam stamtąd, a w realu obudziłam się z krzykiem. Ohyda! Żeby jeszcze wiedzieć, co ten sen miał znaczyć...
Dzisiaj Dzień Ojca, ale jakoiś go nie obchodzę. Czasy robienia laurek się skończyły, przyszły czasy, w których ojciec niemal wyłącznie mnie denerwuje i nie mogłabym zdobyć się na kupno jakiegoś prezentu i inne tam obchody. Zresztą sam zainteresowany chyba o tym zapomniał-nie wygląda na przejętego tym brakiem czegokolwiek. Trudno. Nie wszystko w życiu jest takie, jakie człowiek chciałby, żeby było...