One way, not another. Na autopilocie.

W ostatnich "Wysokich Obcasach", w jednym z felietonów, został poruszony bardzo ciekawy temat. To, co autorka nazywa "działaniem na autopilocie", a ja wchodzeniem wciąż w te same koleiny (tak, motyw żużlowy musi być). Wyobraźcie sobie taki scenariusz: wstajecie zawsze o tej samej godzinie, codziennie bierzecie prysznic, na śniadanie z grubsza to samo...Jak koń z klapkami na oczach. Ja miałam tak samo. Jak na 8.00, to wstanie o 6.30 , wyjście z domu o 7.30 (w liceum), o 7.15 (na studiach)...I tak zawsze. W ogóle zauważyłam u siebie skłonności do robienia ciągle tak samo, nawet jeśli nie było to dla mnie dobre. U fryzjera ciągle te same komendy, jak przyczepiłam się do jednych perfum, to stosowałam je, dopóki nie zniknęły mi z oczu...Jak iść do szkoły, to zawsze tą samą drogą. Bo tak jest łatwiej, bo nie trzeba się zastanawiać...Ale w pewnym momencie człowiek zaczyna dostrzegać złe strony takiego zachowania. Ja na przykład żałuję autopilota szkolnego: zaraz po liceum ślepo na studia, bo rodzice chcieli, a ja wolałabym mieć rok przerwy...Może przez ten rok zdarzyłyby się okoliczności, które pozwoliłyby mi np. studiować w Poznaniu? Po licencjacie oczywiście autopilot magisterski, choć wszystko mi mówiło, żeby nie iść. Poszłam i byłam niezadowolona...A teraz autopilot "szukanie pracy w moim mieście". A dlaczego nie w Poznaniu? Dlaczego nie poza Polską? Bo nie-a te wszystkie ograniczenia i klapki włożyli mi do głowy rodzice, a właściwie mamuśka, bo ojciec nie wtrąca się za bardzo do tego, co mnie dotyczy. Mamuśka została tak wychowana, by nie chcieć więcej, starać się o coś lepszego, tylko zadowolić się tym, co jest bliżej, do czego nie potrzeba wysiłku. I chcąc nie chcąc, przekazuje to mnie. A ja, choć z natury jestem za tym, by działo się jak najwięcej, wchodzę w te cholerne koleiny, wciskam tego cholernego autopilota. Kiedy skończę pisać ten post, wyjdę z domu, żeby nie zwariować, a przy okazji wejdę do paru punktów w moim mieście i będę pytać o możliwość pracy albo chociaż stażu. Może to szalone, ale uznałam, że w pewnych sprawach trzeba działać samemu, nie zdawać się na ogłoszenia i inne takie. Być może niczego tym nie osiągnę, ale nie będę na siebie zła, że nie spróbowałam.

Według autorki felietonu, o którym wspomniałam, recepta na działanie w trybie autopilota jest prosta: zamiast kawy zrobić sobie herbatę; zamiast jechać samochodem, wybrać się do pracy pieszo; zamiast o 7.00 wyjść o 6.45 lub 7.15-i już jest lepiej. Tylko że to jest recepta na proste, codzienne sprawy, a nie fundamentalne wybory. Znacie jakąś osobę lub inny obiekt, która pomaga na tzw. autopiloty wielkogabarytowe? Jeśli tak, bardzo proszę o namiary. Pomoc bowiem pilnie poszukiwana, a widzę, że być może sama sobie nie poradzę.

Moje autopiloty są o tyle bezsensowne, że jeśli odważę się już zrobić coś na przekór, często okazuje się to wybawieniem. Okazuje się, że ten nowy wariant jest o niebo lepszy niż stary. Cieszyłabym się, gdybym wyzwoliła się z aktualnego automatycznego podejścia do życia. Potrzebowałabym odwagi do skontaktowania się z M. i spytania, czy nie mogłabym przyjechać choćby na próbę. Na miesiąc albo dwa. Muszę to zrobić. Chcę się przekonać, jakby to było, spróbować czegoś nowego. W przyszłym roku kończę 25 lat, a czuję się, jakby miało mi stuknąć 40 albo 50. Czy nie czas byłby w końcu zacząć żyć tak jak ja chcę?...Dodajcie mi tej odwagi, proszę. Pomożecie?