Konferencyjnie ze szpinakiem i Rihanną w tle:)

Piątek...Polazłam do tej szkoły, nie wiem, po co. Myślałam, że kobieta na niemieckim powie coś więcej o tym durnym egzaminie, a ona nic. Na EM nudy, jedyne co dobre, to fakt, że kobieta powiedziała: "Tak ładnie idą wam te prezentacje, że może darujemy sobie tę debatę na zaliczenie". Czy tak będzie, zobaczymy, ale byłoby fajnie.
Mojej epickiej prezentacji dziś nie miałam, zamiast tego byliśmy na konferencji. Z jednej strony się cieszę, bo nie byłam za dobrze przygotowana do mówienia, ale z drugiej wolałabym to mieć za sobą.
Minutę przed następnymi zajęciami facet powiedział nam: "Muszę zawieźć konferencyjnych gości do Poznania, sorry". Wobec tego zajęcia nam wypadły i jestem średnio zadowolona, bo będziemy je odrabiać w środę. Ciągle jakieś odrabiania-w przyszłym tygodniu czeka mnie to we wtorek, w środę, w piątek...Moja wina, że nie było zajęć, bo "coś tam, coś tam" (cytując klasyka, czyli niezapomnianą panią Kruk)? Nie, i ja sobie takich odrabiań nie życzę. A potem wszyscy się dziwią, że nie mamy czasu pisać prac. Bez komentarza.
W tej nieszczęsnej przerwie wpadłam do mojej ulubionej knajpy na obiad. Dziś w menu, które wybrałam: zupa-krem z brokułów z serem wędzonym i makaron tagliatelle z sosem szpinkowo-śmietanowym. Pyszności! Bardzo lubię brokuły, szpinak, a makaron kocham. Dawno nie jadłam w knajpie czegoś tak dobrego. Muszę im się wpisać na Fejsa, mają mało klienteli, niech się cieszą:) Dziś ogólnie byłam zaskoczona klientelą, która była w tym samym czasie, co ja-były to trzy rozchichotane licealistki/gimnazjalistki (sorry za nieprecyzyjność, ale w dzisiejszych czasach trudno to ocenić), które sączyły czekoladę czy inny koktajl. Przykre, że tak mało jest tam ludzi, i że tak skromnie zamawiają, ale cóż...specyfika mojego miasta. Life. Etc.
Chodzi mi dzisiaj po głowie ta piosenka:

To byłby dobry zaczątek do postu "Co Ci przypomina?-vol.2", bo przypomina mi, ale nie żużel. Był to nieformalny hymn naszego jeżdżenia z dziewczynami autem Gośki 2 lata temu na praktyki do Szreniawy. Ciągle wtedy to "leciało" w radiu. Podobało mi się średnio, potem zapomniałam, dziś znów mnie dręczy. Ech...