Mam doła.

Dzisiejszy dzień jest...aaaa tam, szkoda nawet gadać, jaki! Fatalny, przygnębiający i nie wiem, co jeszcze. Mój entuzjazm odnośnie pracy wyparował w ciągu pięciu sekund. Co takiego się stało? I Dlaczego ten dzień jest taki fatalny? Spieszę wyjaśnić.
Przyjeżdżam do szkoły, jest po 8.00. Seminarium miało się zacząć o 9.00. Słyszałam jednak, że promotor już przyjechał, więc czyham pod jego gabinetem. Nic. Przechadzając się po szkole, widzę ogłoszenie, że nie mamy dzisiaj angielskiego. No super. Oczywiście nikt nas nie uprzedził. Bosko. Kocham moją szkołę.
Przychodzi czas przeprawy z promotorem. Teraz, w kwietniu, mówi mi, że chyba idę w złą stronę i może będę musiała wszystko pozmieniać. Takim jednym zdaniem skutecznie mnie dobił, wdeptał w ziemię moją pewność i swego rodzaju spokój, który zyskałam, skoro już zaczęłam pisać. Wyszłam, pieprznąwszy drzwiami. Już byłabym się prawie rozryczała, gdyby nie to, że akurat spotkałam B...
Po angielskim, który nie doszedł do skutku, mieliśmy mieć 1,5 godziny przerwy i jeszcze jedne zajęcia. Chcieliśmy mieć te zajęcia wcześniej, by nie musieć tyle czekać. Wydelegowaliśmy starostę, żeby zadzwoniła do kobiety i spytała, co i jak. Dzwoni, a tam co? A tam taki oto tekst:
-Jestem chora i i tak nie mielibyśmy dzisiaj zajęć. Dzwoniłam do dziekanatu, nikt was nie uprzedził?
No żesz by to k...Co to ma być? Od czego jest ten dziekanat? Żal.pl, normalnie. Cała wkurzona wróciłam do domu z mocnym postanowieniem, że: a) moja noga nie przestąpi więcej progu szkoły (bo moja szkoła jest głupia, niewydolna i nieudaczna), b) pieprzę pisanie tej głupiej pracy. Nie chce mi się już nad tym siedzieć, skoro nic z tego nie wynika i jest źle. Koniec, kropka.
Jedyne, co mnie pociesza, to to, że o 16.00 zaczyna się w moim miescie sparing, na który się wybieram. Może chociaż to poprawi mi humor, skoro wszystko jest bez sensu?...