Nieważne, ile masz lat...

...ważne, na ile się czujesz. Stara prawda, ale-posługując się terminologią Tischnera-"cała prawda". Wiem, wiem, może moje przemyślenia ostatnio się zbanalizowały, ale nie przestanę z tego powodu pisać (niestety).
Komentarz escapologist o "szaleństwie, które pozwala przypomnieć, że ma się 22 lata, a nie 80" poruszył pewne czułe struny mojej duszy. Ja ostatnio, a właściwie nie ostatnio, tylko bardzo często, czuję się, jakbym miała...nie, 80 to nie, ale z 50 lat już tak. Mam wrażenie, że wszystko, co miłe, ekstra, fajne etc., już mnie w życiu spotkało. Niestety, wbrew temu, kim chciałabym być i jak żyć, moje życie nie przypomina życia moich kolegów czy koleżanek, choćby ze studiów. Oni imprezują-ja nie. Oni zrywają z drugimi połowami i momentalnie zaczynają romansować z kimś innym, o czym ja mogę tylko pomarzyć. Oni mieszkają daleko od domu (niekiedy bardzo daleko, jak dziewczyny z Rosji i Białorusi czy kolega A.) i jadą tam, kiedy mają ochotę, ja muszę się z tym użerać na codzień. Tak, użerać, bo życie w moim "cudownym" domu to nieustające użeranie. Są tacy, którzy nie muszą myśleć o sytuacji finansowej w swoim domu. Mi nie pozwala się o niej zapomnieć. Już bez tego jest mi ciężko...
Najgorsze jest to, że niespecjalnie ma mi kto pomóc, rozweselić, pomóc się rozerwać. D. to jeszcze chociaż zabierała mnie raz po raz na imprezę w czasach "przeddziecinnych", K. zabierała choćby na spacer, na kawę, na piwo. Niestety, jak wiele miłych rzeczy w moim życiu, skończyło się. W przypadku D. z powodu faceta i dziecka, jeśli chodzi o K., to po okresie łażenia wszędzie razem po prostu nasze towarzystwo przestało nam sobie nawzajem odpowiadać. Zresztą K. ma swoje sprawy, które mnie średnio interesują. Samo się rozeszło, ponadto K. to osoba, z którą ciężko pogadać o normalnych, życiowych sprawach, a tego między innymi mi brakowało. W pewnych aspektach wykazuje się porażającą wręcz niedojrzałością.
Tak, wiem, że mi też wiele brakuje, nie jestem jakąś miłą, zabawną, dowcipną osobą, duszą towarzystwa czy kimś, z kimś super się przebywa, mam swoje odjazdy, ale staram się z nimi walczyć. A poza tym-niestety, jak wiadomo-nikt nie jest idealny...
Chciałabym zacząć jakoś zmieniać swoje życie, na lepsze oczywiście. Rzecz jasna, podążając metodą małych kroków. Nie wiem jednak, od czego tak naprawdę powinnam zacząć. Od przekonywania samej siebie, że się do czegokolwiek nadaję? Że jestem w stanie nawiązać sensowną konwersację z drugim człowiekiem? Czy może od przekonania siebie, że nie muszę robić wszystkiego tak, jak chcieliby tego rodzice? Może powinnam uwierzyć, że mogę o czymś decydować, że mam wpływ na przebieg swojego życia w jakimkolwiek aspekcie.
Mieliśmy dzisiaj w szkole spotkanie z dyrektorem. Myślał, że jest u studentów I roku w ogóle, a nie I SUM, i gadał nam o tym, jak to będzie na magisterskich etc. Beznadziejne spotkanie, nudne i niewiele wnoszące, zwłaszcza dla mnie, która jestem już na wylocie...
Obserwowałam dzisiaj licealistów i studentów z młodszych roczników. Nawet nie wyobrażacie sobie, jak im zazdroszczę. Oni jeszcze mają prawo wyboru, jeszcze tyle rzeczy przed nimi...A u mnie już "po ptokach" w wielu kwestiach, których nawet nie zaczęłam lub które skończyły się wbrew mojej woli i po mojej myśli.
Przepraszam za te smętki, ale niestety tak mi w duszy gra, na przekór pięknej słonecznej pogodzie, która jest za oknem. To wbrew pozorom, wyzwala we mnie doła, takie uczucie jak to:

Trzymajcie się, cieszcie się z tego, co macie. Cieszcie się z tego, że ktoś Was kocha, że studiujecie poza domem...i w ogóle, z wielu rzeczy, dla Was może oczywistych, a dla niektórych stanowiących niedościgniony wzór, którego nigdy nie uda się osiągnąć.