Wtorek na dywaniku, czyli nie byłam Marylin

Ufff. Po raz pierwszy w tym semestrze poszłam na seminarium. Wczoraj siedziałam do nie wiadomo której, żeby to skończyć, i efektem jest oddane dziś 17 stron. Boję się, denerwuję. Na niczym nie mogę się skupić. Przecież promotor kompletnie mnie skrytykuje, a jeśli będę musiała zaczynać od początku, to się załamię, bo wiem, że nie zdążę. Pomocy, zróbcie coś, żebym się tak nie denerwowała, żeby było dobrze, i w ogóle...
O dziwo, promotor nie powiedział ani słowa na temat tego, że dopiero teraz przyszłam, itp. Wziął ode mnie, co miał wziąć, i tyle było mojej wizyty. "Dywanika", czyli wyzywania, o dziwo nie było. Jestem w szoku. Ten tydzień, kiedy będę czekać na jego ocenę, werdykt, będzie chyba jednym z najdłuższych tygodni in my life...Nie wiem, jak to wytrzymam.
Ogólnie ta wizyta była ciekawa. Promotor przyjechał z żoną, nie wiem, czy ona też pracuje w naszej szkole? Kompletnie nie mam pojęcia. Promotor poszedł po jakieś kawy, w pokoju zostaliśmy we trójkę: B., żona promotora i ja. Tak się bowiem złożyło, że tylko B. i ja przyszliśmy na seminarium. To było dziwne uczucie. ŻP opowiadała nam, że "olaboga, ile to teraz musi odśnieżać przed domem" i że wywieszała w karmniku jakieś kule ziarnowo-tłuszczowe dla ptaków. Fascynujące. Te kilka minut, kiedy promotora nie było, dłużyło mi się w nieskończoność.
Ledwie wyszłam z seminarium, przyszedł DS i oznajmił, że ma tyle pracy i czy moglibyśmy nie mieć dzisiaj zajęć. Genialnie przykłada się do zajęć. Oczywiście, zaczął swoje lamenty, że ma tyle innej pracy, że narzeczona pisze pracę magisterską, a on nie dość, że musi ogarniać swoje zatrudnienia, to jeszcze ma dziecko na głowie. Biedaczek. Tak czy tak, angielskiego nie było i wróciłam do domu dużo wcześniej. No comments.
Okazało się, że B. ma dzisiaj urodziny. Musiałam zadowolić się zdawkowymi życzeniami złożonymi przy wszystkich, wymuszonym uśmieszkiem i uściskiem dłoni. Choć oczywiście gdyby okoliczności były inne, nie powiedziałabym nic więcej. Taka już jestem. Nieważne. Tak czy inaczej, Marylin nie byłam i słynnego "Happy birthday" nie zaśpiewałam. Może i dobrze, bo do kolejki po talent wokalny też się spóźniłam.
Śnieg nie daje odporu, speedway się nie przybliża. Inauguracja niedługo, a tu takie coś...Jeżeli nie wydarzy się cud, to może być ciekawie.
Dzisiaj odpoczywam od pisania, jutro pewnie też. Od czwartku się zmotywuję...Zresztą nie wiem, czy pisanie czegoś bez oceny poprzedniej części ma sens. Zobaczymy.
Żeby jeszcze tylko jakoś przetrwać jutro, to będzie dobrze...