Oświadczenie w sprawie końca świata

Moje oświadczenie w sprawie końca świata brzmi:
"Ja, Darcysia, podobno będąca w pełni władz psychicznych i fizycznych, niniejszym oświadczam: żałuję, że 21 grudnia 2012 nie nastąpił zapowiadany przez starożytnych Majów koniec świata. Koniec taki niewątpliwie ukróciłby moje cierpienie, a cierpieniem takim jest bez wątpienia moje dalsze życie-może nie na całej planecie, ale na pewno w tym kraju, w moim mieście i domu."
Dziękuję. Tyle tytułem wstępu. Naprawdę, żałuję, że nie ma tego końca świata. Bo wszystko mnie znowu wkurza i dobija.
Po co mam kontynuować to swoje podłe życie? To pytanie zadaję sobie od dawna. Przecież wiadomo, że urodziłam się tylko na udrękę sobie i rodzicom.
Dzisiaj jest 21 grudnia, ojciec jedzie wprawdzie w poniedziałek do pracy, ale wypłaty ani śladu. A tu święta...Niby nic nie robimy w sensie wieczerzy itd., ale pieniądze by się przydały, bo trzeba coś na te trzy dni kupić-coś, cokolwiek. No to ojciec rozkłada ręce i nie przejmując się niczym, mówi, że nie ma. Głupi jest, pracuje w prywatnej firmie, gdzie zna się z szefem itd., zamiast podejść i poprosić o jakąś zaliczkę(bo wypłata po świętach), to on nic. A szef nie dał nawet żadnych bonów jako substytut tej wypłaty. Liczy, że ojciec zrobi święta z listopadowej wypłaty, z której nic nie zostało? Dobry żart, doprawdy. W tej sytuacji mamuśka patrzy pożądliwie na moje konto. Już wiem, po co mówiła, że nie mam korzystać ze swojego stypendium. Chce mi je po prostu zabrać. Wiedziałam. Nawet nie można mieć swoich pieniędzy w tym zasranym domu. Dajcie spokój.
Już nawet odechciewa mi się tych świątecznych wizyt-szczególnie u stryja, który takich problemów nie ma, bo pracując za granicą o takich rzeczach się po prostu nie wie. Pójdę i tylko się przygnębię. Z drugiej strony, najbliższe 5 dni z tymi hienami(matka) i dobijaczami(ojciec) doprowadzą mnie najpewniej na skraj załamania. Ba, ja już dzisiaj mam ochotę skoczyć z okna(choć mieszkam na parterze). Matka oczywiście nie rozumie, o co mi chodzi...
A jeszcze teraz zadzwonił mój kochany kuzynek P. i zaczął opowiadać, że jedzie z żoną na święta do jej rodziny. Niby niedaleko, ale zawsze. Oczywiście, my nie mamy takiej rodziny, która mogłaby nas zaprosić...Tzn.mamy, ale...do cholery, przestań uważać kuzyna M. za rodzinę! Zaprosiłby kiedyś do siebie, to nie. Co, boi się, że mu zjemy ten jego wycackany domek, czy co?
Nienawidzę dzisiaj całej swojej rodziny-za to, że mają lepiej od nas, i że wszyscy mają w dupie np. moje nieszczęście. Właściwie o co mi chodzi? Przecież ojciec pracuje(jeszcze), jeszcze mam gdzie mieszkać, itd. Niech moja męka się już skończy...