Bez nadziei.

Boże, czy to klątwa mojej rodziny i mojego nazwiska? Czy to ja sama w sobie przyciągam pecha? Sama już nie wiem, wiem jedno-mam już tego wszystkiego dość.
Odbyłam idiotyczną rozmowę z promotorem. Miałam mu przynieść pracę do ostatecznego przeczytania. Zaczął od pytania, czy mam stronę tytułową, którą musi podpisać, by móc zanieść do dziekanatu. Wtedy jeszcze był skłonny twierdzić, że mogę zanosić choćby jutro. Kiedy powiedziałam, że nie mam (problemy z netem, nie mogłam wydrukować), nagle zaczął twierdzić, że nie wie, czy ta moja praca ma sens, że to właściwie taki "referacik" i jak gdyby nigdy nic powiedział, że nie muszę się spieszyć, bo teraz to już tylko lipiec albo wrzesień. Rozumiecie to? To po to siedziałam teraz przez całe dnie przy kompie, odmówiłam sobie nawet niedzielnego żużla w moim mieście, żeby usłyszeć takie coś? Jakby mało mi było zmartwień. Jeszcze jutro ten egzamin...W ogóle, muszę iść przed szkołą do banku, by wreszcie za niego zapłacić...
Jestem smutna, zdruzgotana, przekonana, że jestem do niczego. Niepotrzebnie szłam na te studia, albo trzeba było zostać przy licencjacie. Widać nie każy może być magistrem, a na pewno nie ja.
Mam doła. Przeczytam książkę na jutro, napiszę tę recenzję, ale czuję, że i tak nie zdam, a wtedy to nie wiem, co zrobię. Może wreszcie poważę się na to, żeby ze sobą skończyć, bo po co to wszystko ciągnąć? Przecież jest do dupy.
A jeszcze dobiły mnie koleżanki-ta od wyprowadzki do Warszawy i jeszcze druga. K. zaczęła o tej swojej Warszawie, M.o tym, że załatwia sobie pracę w muzeum...Im to chociaż coś idzie, a mi? Co za beznadzieja.
Możecie mnie pocieszać, ale ja swoje wiem. I widzę wszystko, i teraźniejszość, i przyszłość, w coraz gorszych barwach. Zamiast prostować się, układać, jest jak zwykle coraz gorzej. To już ponad moje siły...