Piątkowo, czyli B., niemiecki i sport

Jak dobrze, że już piątek. Ostatnimi czasy mam coraz bardziej dosyć szkoły i każdy weekend jest na wagę złota. Ale dzisiaj nawet dobrze się stało, że mieliśmy tak długo zajęcia, przynajmniej coś się działo, choć nie zawsze były to pozytywne eventy.
Kobieta od niemieckiego nie oddała kartkówek. Myślalam, że skoro była chora i w zeszłym tygodniu nie było zajęć, to poprawi i odda. A gdzie tam. I denerwuj się teraz człowieku. Nie znoszę takich sytuacji.
Na Marketingu Politycznym oglądaliśmy film. Fabularny, nudny jak cholera. I jak zwykle nie obejrzeliśmy do końca, bo przecież tylko 90 minut(nawet niecałe), a film dłuższy. Uwielbiam takie sytuacje. Są częste w naszej szkole-ciekawy film, ciekawa dyskusja, a my kończymy w zawieszeniu, bo koniec czasu. Na późniejszych zajęciach też tak było, ale o tym za chwilę.
Nadszedł czas prezentacji słynnych słuchowisk. Zaprezentowały 3 z 5 grup. Ja szczęśliwie mam za tydzień, ale już się boję Po tym, co pokazały inne grupy, stwierdzam, że nasze jest pewnie do chrzanu. Naprawdę, zdolni są ci nasi studenci. Mają pomysły:) Szkoda, że ja też do nich nie należę.
Na EM było ciekawie, jak nigdy. Dwóch kolegów przygotowało prezentację na temat: "Piłka nożna na tle innych sportów w TV". W programach publicystycznych i nie tylko. Zapowiadało się ciekawie, szkoda tylko, że na skutek półgodzinnego opóźnienia(pani doktor walczyła z kompem, zamiast od razu poprosić o pomoc) mowa była jedynie o piłce... Ale padło też pytanie, jakie sporty oglądamy w TV. Oczywiście przyznałam, że SPEEDWAY. Z dumą. Trochę skrzydła mi opadły, kiedy kolega K. zjechał moje gusta(naleciał na mnie, że kibicuję Toruniowi), a pani doktor powiedziała(niby żartem), że już mnie nie lubi (jakby przedtem mnie lubiła) z powodu tego Torunia. Trudno, przyzwyczaiłam się do tego, że o Toruniu mówi się i pisze źle. Nie zmienię swoich poglądów tylko dlatego, że się komuś nie podobają.
Wyszedłszy ze szkoły, niezamierzenie spotkałam się z B. U nas w szkole jest taka niepisana umowa (w zwykłym savoir-vivre chyba zresztą też), że jak się z kimś idzie ze szkoły, to chociaż próbuje się z nim gadać. Figa. B. gadał przez telefon (nieustająco, co mnie zirytowało), a jedyne, co do mnie powiedział, to (gdy już dochodziliśmy do jego przystanku):
-Nie wiesz, czy teraz jedzie jakiś autobus, bo nie chce mi się iść?
Domyśliłam się. Co do autobusu, nie wiedziałam. Za chwilę zresztą nadjechał ten jego...i B. puścił się pędem, nawet się nie żegnając. Przykro mi się zrobiło. Faceci...
Jutro już grudzień. Ja mam zero pracy. Boję się i denerwuję. Nie jest dobrze. Nie wiem, co to z tym będzie, ale to raczej nie zmartwienie na dzisiaj. Pomyślę o tym...nie, nie jutro, jak Scarlett O' Hara, ale w poniedziałek. I don't care. Zresztą dziś w mojej głowie jest coś innego, albo raczej ktoś inny. Tak, ten na "b". Fatalnie...
PS. Koleżanka D. przyszła dziś do szkoły z repetytoriami maturalnymi z angielskiego. Ja: -A ty co, maturę będziesz poprawiać (chociaż zdawała z niemieckiego)? Ona: -Nie, już się szykuję do tego wyjazdu o Anglii, żebym chociaż umiała coś zamówić w restauracji.
Przykro mi się zrobiło...