Czarność dnia 2

Dziś nie ma dla mnie litości. Jakby mało mi było tych smutków, płaczu etc., znowu dowiedziałam się czegoś, co powinno zostać z dala ode mnie. Ojciec powiedział, że wczoraj będąc w pracy, spotkał... tak, mężczyznę, o którym chcę zapomnieć. Tak, M. Tak, tego samego, starszego o 14 lat M. Jak zwykle przydarzyło się to jemu, a nie np. mnie:( I jak zwykle ojciec poskąpił informacji. Wiem tylko tyle, że wrócił z Anglii, że pracuje w tej samej firmie, co kiedyś, więcej nic. Tylko tyle i aż tyle. Tylko tyle, bo chciałabym więcej, ale aż tyle, bo to lepsze niż niewiedza. Tylko że nawet ta wiedza przyprawia o rozmyślania... I jest mi smutno. Jest mi siebie żal, że jestem sama, że nikt mnie nie kocha, że nie mam faceta, i muszę żyć iluzjami z przeszłości. Nie będę płakać, bo już nie dam rady. Za bardzo bolą mnie oczy. Szczypią. Ale na wpadnięcie w czarną dziurę myślenia, rozpaczy etc., sobie pozwolę. To będzie moja wewnętrzna żałoba. Nic mi nie wolno, więc choć to zachowam dla siebie, przed emocjonalnymi pazurami mamuśki, która szczędzi mi prawa do jakiegokolwiek smutku... Chociaż to.