Przez zmysły do tęsknot

Mam tu na myśli zmysł smaku i zmysł słuchu.Oczywiście,przydają się,ale czasami są źródłem dużych przykrości.Tak jak dla mnie dzisiaj.
Z powodu promocji brytyjskich smaków w pewnym markecie na "L" zostałam wydelegowana przez mamuśkę do tegoż sklepu.Przy okazji wizyty tam stwierdziłam,że tam,gdzie zaczyna się nowa oferta ciuchów,kończy się savoir-vivre,bo ludzie rzucali się na to jakby nie wiadomo co zobaczyli,ale to wątek poboczny.Kupiłam,co miałam kupić,i zrobiło mi się smutno.Smutno,że jestem tu gdzie jestem i robię to,czego nie chcę,jednocześnie nie robiąc tego,co robić bym chciała.Ech...Nie wiem,jak mam sobie z tym poradzić.
Dobiła mnie też mamuśka,mówiąc mi(zupełnie bez związku z niczym),że kuzyn P.jest w UK w odwiedzinach u kuzyna M.,swojego bliźniaka zresztą.Po co mnie szczuć takimi informacjami?Ja też bym chciała,tylko nie mam kasy i nikt mnie nie zaprasza.Serdeczne dzięki.Wszystko w tym temacie.
Wiem,że robienie z siebie męczennicy lub "sore loser",jak nazwał to kiedyś Holder,niewiele tu pomaga,ale taką już mam naturę.Wolę smęcić,niż działać.Smęcenie nie wymaga wysiłku,którym byłaby z pewnością konieczność znalezienia dodatkowej pracy,by wyściubić na ten bilet i jakieś tam wydatki.Smęcić jest łatwiej,ale jest to też bardziej przykre,bo prowokuje do ciągłego myślenia o tym,czego się nie ma.
Nie wiem już,jak sobie radzić z tym życiem,zaczynam mieć wrażenie,że wszystko w nim mi zbrzydło.I zaczynam wątpić w dobrych ludzi i szczęśliwe zbiegi okoliczności na tym świecie.To wszystko to są chyba jakieś bajki...