I love you szkoło,czyli zaczęło się

Tak demonizowałam ten rok akademicki,a tu już się zaczęło.Odwołane zajęcia,kombinowanie,by mieć jeszcze dłuższy długi weekend czy po prostu wolny dzień-na start!
Pierwsza wiadomość z tego nurtu to taka,że jutro kończę o 14.45 zamiast o 18.15.Nie mamy dwóch wykładów.Super.Tj.będzie super,jeśli przeżyję niemiecki i filozofię.Tylko jedne zajęcia jutro mam "niegroźne".Mam nadzieję,że jakoś to będzie,choć trochę się boję.Lepsza jednak 14.45 niż 18.15,zdecydowanie:)
Kombinowanie co do dłuższego długiego weekendu...1 listopada jest w czwartek.Jest wolne,to oczywiste.31.10. i 2.10.mamy wolne,bo mamy wielu studentów ze Wschodu,więc muszą mieć możliwość wyjazdu do siebie.29 października i tak mamy wolne,jak zawsze w poniedziałek.Zostaje nieszczęsny 30.Mamy wtedy tylko seminarium(mniejszą grupą)i drugie zajęcia z tą samą osobą(wszyscy).No i już zaczęło się "urabianie",żeby nasza "szefowa",Marta,poszła do wykładowcy i poprosiła,byśmy odrobili te zajęcia w innym terminie.Jeszcze nie wiadomo,co z tego wyniknie.Gdyby jednak tak miało być,doraźnie się cieszę-8 dni wolnego.Z drugiej jednak strony,nie lubię tak długich przerw,bo to strasznie rozleniwia.Wiem na przykład,że nie zabiorę się wtedy za pisanie pracy,a tego się chyba będzie od nas wymagać.
Wolny dzień-w najbliższą środę(swoją drogą,szybko)ma być w naszej szkole inauguracja roku akademickiego.Ma się zacząć o 10.00 i trwać godzinę.Nasze zajęcia mają trwać od 11.30 do 14.45.Kiedy jednak wczoraj rozmawialiśmy o tym z jednym z wykładowców,powiedział nam:
-Nie liczcie na to,że będą jakieś zajęcia.Rozpoczęcie na pewno nie potrwa godzinę,bo przecież jest wykład inauguracyjny i tak dalej,a potem jeszcze kawa dla wykładowców u pana profesora(tu padło nazwisko).
No ładnie.Pomijam już kwestię "kawy",która kawą została pewnie nazwana przez eufemizm.Jesteśmy na ostatnim roku i zajęcia są nam potrzebne jak tlen!:)Kto to widział tak odwoływać i zabierać cenny czas na naukę?!:)A potem się dziwią,że magistrowie są niedouczeni.Na pewno,jeśli tyle zajęć wypada i najczęściej się ich nie odrabia.
Wczoraj,całkiem przypadkiem,trafiłam na BBC Entertainment na dokument pokazujący losy kilkorga mlodych ludzi z Europy Wschodniej-Polski,Czech,Słowacji i Węgier-którzy wyruszyli na podbój Londynu.Smutne to było,bo choć były przypadki budujące(jak ta dziewczyna i chłopak,którzy wyjechali na studia),to większość nie wyglądała optymistycznie.Niewystarczający stopień znajomości angielskiego,za wysokie mniemanie o sobie...Nie wiem,co myślał sobie chłopak,który znał języki obce z telewizji i zglosił się do pracy związanej z tłumaczeniami.
Zasmuciło mnie to,bo pomyślałam o sobie.O tym,że ja też chciałabym tam wyjechać(nie do Londynu,raczej do mniejszej miejscowości i niekoniecznie w Anglii,może być dowolna część Wlk.Brytanii)i o tym,że chciałabym,ale się boję.Boję się zrobic ten krok i boję się tego,co bym tam zastała.A także tego-to mój największy lęk-że nic konkretnego nie umiem i nie wiem,jaką pracę miałabym wykonywać.Ale te dylematy i marzenia muszę odłożyć do szuflady.Przynajmniej do czerwca,a kto wie,czy nie na zawsze...