Różowy kluczem do sukcesu

Przepraszam, dawno mnie tu nie było. Nie miałam czasu, ochoty, weny, by coś tu "skrobnąć"...A tyle nowego od tej pory w świecie słychać...
Od czwartku mamy nowego mistrza świata w skokach na K-120. O dziwo, jest nim Polak. Znowu. Czyżby nowy Małysz, jak chcieliby komentatorzy? A ja śmiem twierdzić, że to zasługa nie szczęścia/korzystnych warunków/dobrej formy Stocha, tylko...mojej mamuśki. I różowego kombinezonu.
Jak doskonale wiecie, moja rodzicielka jest fanką różowego koloru. Oglądała ze mną jednym okiem czwartkowe skoki i kiedy miał skakać Stoch, powiedziała (nie wiedząc, kto to jest):
-Kibicuję mu, bo ma różowy kombinezon.
Próbowałam jej to wyperswadować, bo nie znoszę polskiej reprezentacji w skokach, a ona swoje. I wykrakała, czarownica jedna!:) Śmiać mi się przy okazji chciało z polskich kibiców-pewnie byli już nieźle cyknięci, szczególnie ci, którzy się tak rozbierali...
Czyli drużyna polska przystąpi do dzisiejszego konkursu uskrzydlona tym sukcesem i też wygra. Ale żart mi się udał...
Wczoraj za to poszłam z wizytą do kuzynki D. Niby miało być fajnie, bo miała przyjść też K. K. przyszła, ale najlepsza część wizyty była przed jej przybyciem. Zdążyłam chociaż trochę pogadać z D., potem już nie było okazji. D. i K. miały swoje tematy, swoje głupie piosenki puszczane z komputera, potem jeszcze wkurzył mnie M., który mi dogryzał. Kilkakrotnie chciałam już ubrać się i wyjść cichaczem. Czułam się tam persona non grata. Na koniec doszła jeszcze kłótnia o życiowe sprawy. Daria wyśmiała mnie, kiedy powiedziałam jej o tym, jakie mam marzenia "na po studiach", o moich zwyczajowych marzeniach wyjazdowych i tym podobnych. My się już nie porozumiemy, za duża przepaść między nami powstała. Dlatego postanowiłam, że nieprędko tam znów zawitam. Nie mam po co. W końcu jak już się z kimś spotykam-choćby na gruncie rodzinnym-to miło by było choć w czymś się zgadzać, a w innym przypadku dziękuję bardzo. Zresztą, nie po to chodzę do kogoś, żeby się wkurzać czy denerwować, nieprawdaż?
A dzisiaj? No cóż, codzienność-pisanie, skoki, po skokach jeszcze trochę pisania. I gorączkowe myślenie, co tu zrobić z poniedziałkową prezentacją, bo czasu mało... Niech to wszystko (szkolne) się już kończy, naprawdę. Mam już serdecznie dość!