Telewizja nie jest taka zła...plus niespodzianka

Nie jestem fanką telewizji, a przez to, że ojciec jest od niej uzależniony, sama uciekam od niej, jak tylko się da. Oglądam tylko żużel, czasem jakieś wiadomości, no i starannie wybrany film/program, jeśli naprawdę jest wart obejrzenia. Wczoraj dzięki Discovery World (jak dobrze, że ta telewizja istnieje!) spędziłam naprawdę ciekawe dwie godziny. Można się czegoś dowiedzieć...i w ogóle.
Godzina 22.00. Kolejny odcinek cyklu "Kolaboraci Trzeciej Rzeszy". Bohater: Vidkun Quisling. Jako osoba zainteresowana (neo i nie tylko) nazizmem w Skandynawii nie mogłam odpuścić. Bardzo interesujące rzeczy. Potwierdziło się, że wielu skrzywionych psychicznie ludzi to potomkowie pastorów luterańskich. Tutaj też tak było. Coś w tym musi być. Wiecie, jaki jest mój stosunek do religii, ale nie piszę tego, bo jestem uprzedzona, tylko po prostu, parę wyjątków potwierdziło regułę.
Przy okazji po raz kolejny potwierdziło się, że z moim ojcem nie da się normalnie rozmawiać, przynajmniej na tematy historyczne. Nie zna się, albo prezentuje swój punkt widzenia, który ma podstawę w góra jednej pozycji książkowej jakiegoś odmieńca. Kiedy rozmawiałam z nim po tym filmie, oznajmił, że przecież to Wielka Brytania zaatakowała tę Norwegię i tak dalej...I gadaj tu z takim. Ty mówisz, że czarne jest czarne, bo tak..., a on odparuje, że nie, jest białe, gdyż...Darowałam sobie zatem wszelkie dyskusje, bo są bez sensu, a ja nie będę się niepotrzebnie denerwować. Ja swoje poglądy mam, doczytam coś na ten temat i nie będę liczyć na jego ogląd.
Godzina 23.00. "Ostatnie 24 godziny". Nie przepadam za tym cyklem, ale wczoraj bohaterem odcinka był Sid Vicious, więc nie moglam odpuścić. Tak, Sex Pistols to nie moja bajka, jak dla mnie są przereklamowani, a jedyną sławę zawdzięczają tanim skandalom, tajemniczym śmierciom i temu, że byli prekursorami, ale skoro to ten mój ulubiony rodzaj muzyki, to obejrzałam. Obejrzałam i stwierdziłam, że jeśli wszystko było tak, jak zostało to tutaj opowiedziane, to nie ma się co dziwić, że się tak skończyło. Może i by coś było z tego Sida, gdyby nie matka, gdyby nie Nancy...no, ale cóż, ciągnie swój do swego. Skoro spotkały się dwie tak destrukcyjne osobowości, to nie mogło się dobrze skończyć. I przy okazji nasuwa się refleksja: ilu muzyków i ile zespołów zmarnowało się przez kobiety...Bo oczywiście wraz z pojawieniem się Nancy w zespole zaczęło się psuć. Ech... I oprócz tego, że obejrzałam z zainteresowaniem, wkurzyłam się, bo zasiali tylko ferment, zamiast wyjaśnić. Zabił tę Nancy, czy nie? Bo po stwierdzeniu: "Naćpał się, a gdy się obudził, leżała martwa z nożem w brzuchu" można oszaleć od domysłów. Plus...Do tej pory słyszałam o wersjach jego śmierci pod tytułem: a)popełnił samobójstwo, chcąc uniknąć odpowiedzialności za śmierć N., b)sam załadował sobie złoty strzał...Wersja podana w tym programie mnie zszokowała. Ponoć ten złoty strzał pochodził od matki, która wolała go uśmiercić, niż dopuścić do tego całego procesu w sprawie Nancy i tak dalej. Fajna mamusia, nie ma co!

Schodząc z telewizyjnych tematów i przechodząc do niespodzianki: mamuśka znalazła dziś w skrzynce pewną malutką, chudziutką kopertę. Znaczek z Elizabeth II i nieco chwiejne literki  na kopercie wyjaśniły wszystko. W środku była prześliczna kartka, oczywiście gwiazdkowa, od kuzyna M. To już tradycja, że dociera po świętach... Tamtą z rudzikiem sprzed 2 czy 3 lat jeszcze mam. Ta jest czarna, z domieszką bieli, jest na niej Big Ben, London Eye, piękny czerwony autobus, i w ogóle...Z jednej strony ucieszyłam się, to bardzo miłe, ale z drugiej, jak zwykle zrobiło mi się smutno. Ja już ze sobą nie wytrzymuję...I żałuję, że te kartki nie pochodzą ode mnie.